Korte inhoud: Een verslag van de ontwikkeling van Dubai van een arm vissersdorp tot een van de toonaangevende steden in de wereld. Dat is voor een groot deel te danken aan de visie van de leiders van dit Emiraat in de Arabische Golf.
Stelling: Dubai is een wonderbaarlijk succesverhaal.
Stijl: Journalistiek, met af en toe een persoonlijke noot.
Waardering:
Geschikt voor: Iedereen die een keer naar Dubai wil of is geweest of geïnteresseerd is in het Midden-Oosten of de ontwikkeling van steden 

Dubai is de stad van de overtreffende trap. Alles hier is het grootst, het hoogst, het duurst. Naast de hoogste wolkenkrabber staat de grootste shopping mall en daarin bevindt zich het grootste aquarium ter wereld. En even verder op wordt dan al weer gewerkt aan het volgende project.
Het is een vervreemdende en bijna onwerkelijke ervaring om er rond te lopen, merkte ik vorig jaar. De werkelijkheid van wijken met wolkenkrabbers en de gloednieuwe, automatische metro is lastig te bevatten. En daar tussen door schuivelen dan de expats uit Europa en de Verenigde Staten, de gastarbeiders uit India en Pakistan, de toeristen uit Rusland en andere streken, en af en toe een oorspronkelijke inwoner, een minderheid in eigen land.  

Jim Krane heeft voor zijn boektitel ook een overtreffende trap gekozen: the world’s fastest city. Hij beschrijft de – inderdaad razendsnelle – ontwikkeling van het vissersdorp Dubai tot een van de toonaangevende steden in de wereld binnen enkele decennia. Een paar keer memoreert hij dat er in de jaren zestig er nog geen stroom was, veel inwoners van de hand in de tand leefden.
De ontwikkeling van de stad is het gevolg van bewuste beslissingen van de leiders van de stad, de familie Al Maktoum.. Het is geen toeval en het was ook zeker geen uitgemaakte zaak dat Dubai zich zo zou ontwikkelen. Vrijhandel en het voortdurend opzetten van nieuwe projecten, waarbij de poorten naar de buitenwereld wagenwijd werden opengezet. Tolerant en kosmopolitisch, zo wordt Dubai omschreven. Het lijkt Amsterdam wel. Met 200 nationaliteiten blijft het in ook in dat opzicht niet bij Amsterdam achter.
De geografische ligging speelt uiteraard ook een rol en de stommiteit van vooral de Iraanse heersers. Voor Iran is Dubai erg belangrijk, een connectie met de buitenwereld.  
Krane is duidelijk onder de indruk van de stad en van zijn leiders. Soms slaat dat een beetje door: het stuk over Sjeik Mohammed is echt een hagiografie, hoewel hij elders kritischer is.
Hij wijst ook op de negatieve kanten: werkomstandigheden die op slavernij lijken, het levensgevaarlijke verkeer, mensenhandel. Er zijn ook grote spanningen, in potentie, tussen bijvoorbeeld de conservatieve inwoners en de partyende expats.
Democratie is er niet in de Verenigde Arabische Emiraten, waarvan Dubai onderdeel is. Politiek activisme is niet toegestaan, hoewel er hier en daar wel kritische geluiden opklinken, bijvoorbeeld over de migratie van zoveel buitenlanders.
Dit boek is geschreven vlak voor de crash van 2008/2009. In een nawoord gaat de schrijver daar kort op in. Hij ziet er de voordelen van in, de inwoners van Dubai konden even op adem komen en de wegen waren even iets minder druk.
Nu, een paar jaar later, lijkt het erop dat de crisis de ontwikkeling van Dubai wel vertraagd heeft, maar niet gestopt. De ontwikkelingen in de regio, met omwentelingen in Egypte en Libië en burgeroorlog in Syrië, maken van Dubai een oase van rust. In tegenstelling tot Qatar eisen de Verenigde Arabische Emiraten geen diplomatieke hoofdrol in de regio op. Wat er is aan politiek activisme wordt de kop ingedrukt. De snelheid is er misschien een beetje uit, maar Dubai blijft een fascinerende stad.
Dit boek biedt een brede, misschien soms iets te positieve blik op die ontwikkeling. Het enthousiasme van de schrijver kan ik begrijpen, maar het is jammer dat hij niet meer aandacht heeft voor de omgeving en wat Dubai onderscheidt van bijvoorbeeld Qatar en Abu Dhabi. 

Jim Krane, Dubai. The story of the world's fastest city (2009)