Egypte – Alexander Weissink

mei 22, 2011

egypte.jpgHet Tahrir-plein heeft een iconische plek veroverd door de wekenlange protesten die uiteindelijk leidden tot het vertrek van president Hosni Mubarak. Daarvoor was Egypte niet een land dat overmatig aandacht kreeg in de wereldpers. Hoe kan het dat daar schijnbaar plotseling een revolutie uitbrak?
Een antwoord kan gezocht worden in het boek van Alexander Weissink, oud-correspondent van NRC Handelsblad en Het Financieele Dagblad. Maar ook al biedt het mooie verhalen, helemaal bevredigend is het niet.

In het eerste hoofdstuk geeft Weissink een overzicht van de politieke geschiedenis van de jaren 2005 tot 2010. De frauduleuze verkiezingen, de opkomst van protestbewegingen die niet veel voet aan de grond lijken te krijgen, de noodtoestand die de veiligheidsdiensten carte blanche geeft, het staat er allemaal in. Het is een aardig overzicht, met interessante observaties uit eigen ervaring. Maar het is niet echt vernieuwend, na alles wat er de laatste maanden bekend is geworden.
Het beeld van het pre-revolutionaire Egypte dat uit de andere hoofdstukken oprijst is nogal negatief. Het is een vol, vies en lawaaierig land, waar hypocrisie, corruptie en verspilling heersen. Hoewel hij sympathie heeft voor sommige Egyptenaren lijkt hij niet erg gesteld op het land.
Hij schrijft over de mannen die relaties onderhouden met Europese vrouwen in de badplaatsen, de‘habibies’ (vriendjes). Het is een huichelachtig en ranzige praktijk.
Op de achtergrond dreigen de bebaarde fundamentalisten, en er is toenemende intolerantie. De kopten hebben het zwaar, maar spelen ook vol overtuiging de slachtofferrol en de kopten zijn zelf ook niet erg verdraagzaam. De achtergrond van het sektarisch geweld wordt niet echt duidelijk. Een van de mooiste hoofdstukken gaat over de Sinaï, waar de bedoeïen een marginaal bestaan leiden en waar enkele aanslagen voor een gespannen sfeer zorgen.

“In ruil voor levensonderhoud houdt de Egyptenaar zich koest,” schrijft Weissink ergens. Maar dat was dus niet meer waar, zoals de gebeurtenissen eerder dit jaar aantoonden.
Het antwoord op de vraag wat nu precies de omslag heeft gebracht, wordt omzeild. “Het was onafwendbaar, achteraf gezien,”aldus Weissink. Maar achteraf is alles onafwendbaar. Deze verklaring is een beetje armoedig. De mix van ellendige omstandigheden die Weissink kleurrijk beschrijft, was bekend en hij heeft deze goed in kaart gebracht. Dat die tot een revolutie ging leiden, zagen weinig aankomen. Hij zelf ook niet, vermoed ik.
De toekomst van het land is hoogst onzeker, concludeert hij. Hij constateert dat de jongerenorganisaties geen plan hadden voor de periode na de val van Hosni Mubarak. Ze waren alleen maar uit op zijn vertrek. Hoewel hij ze daarmee iets te kort doet, is de opmerking dat er te weinig een lange termijn strategie was, wel terecht.
Hij voorziet een toename in de rol van religie, maar niet direct een religieuze dictatuur. Op den duur zal dat afnemen, want religie is als uitvlucht voor repressie en vernederingen niet meer nodig. Al met al is het een zeer voorzichtige conclusie.

Dit is een vlot geschreven boek over een land dat veel aandacht heeft getrokken. Actueel, maar niet al te diepgravend.

 

(Visited 123 times, 1 visits today)
Samenvatting
Review Date
Boektitel
Alexander Weissink, Egypte. Habibies, helden en huichelaars (2011)
Waardering
41star1star1star1stargray

2 reacties

  • P.B. Dirksen mei 30, 2011op9:24 am

    Weissink
    Goede, instructieve bespreking. De zin: “De mix … was bekend en heeft hij goed in kaart gebracht” rammelt: het onderwerp (mix) kan niet in de 2e helft van de zin ook nog eens als lijdend voorwerp dienen. Correct: “… en deze heeft hij …””., of “… en is door hem goed …”

  • A. Schulte mei 31, 2011op3:54 pm

    Dank. Zin is verbeterd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.