Een boek met een echte boodschap. De gedrevenheid levert het een extra ster op. De ‘Haagse verduistering’ van het drama-Srebrenica is de ondertitel. Dat duidt op doofpotten, op mensen die dingen liever niet willen weten. Maar is dat de echte adequate analogie?
Afgezien van het gebrek aan aandacht voor de internationale context (zie recensie Bart Tromp in NRC), is ook het stramien voor de ‘verduistering’ niet echt overtuigend. Er werd immers voortdurend over Srebrenica gesproken. Misschien niet altijd op initiatief van de Kamer, maar dat geldt voor veel andere onderwerpen ook. Verder is er weinig aandacht voor het feit dat de betrokkenen er vooral mee geworsteld hebben. Er is misschien niet op de manier mee omgaan die Van den Boogaard het meest had aangestaan, maar dat is wat anders.
Van den Boogaard neemt nogal gretig de beweringen over dat Dutchbat de Serviërs had kunnen stoppen. Maar is dat echt zo?
Winnen we er echt zoveel mee als we sorry zeggen? Of de slachtoffers? Het klopt dat de politiek er krampachtig mee omgegaan is, maar is dat een bewijs voor een echte verduistering?