Het is vast een wat afgekloven karakterisering, maar dit is een indringende beschrijving van jaren gevangenschap van een sterke vrouw die ondanks alles overeind blijft.
Ingrid Betancourt nam, terwijl ze campagne voerde als presidentskandidaat, bijna letterlijk de verkeerde afslag. Ze werd jarenlang vastgehouden door de Farc, een guerillabeweging die ooit vast uit ideologische beweegredenen is begonnen, wie weet zelfs met idealen, maar die in dit boek alleen maar als een cynische en wrede machtsmachine naar voren komt. De meeste Farc-commandanten maken gebruik van iedere zwakte die ze bij de gevangenen bespeuren. De meeste ondergeschikten doen daar aan mee, slechts een enkeling toont zich wat minder hardvochtig.

Gevangenen worden geketend met kettingen om hun nek, ze worden opgesloten, er wordt hen medische zorg onthouden. Maar het ergst zijn misschien de psychologische mishandelingen, bijvoorbeeld door vrienden uit elkaar te halen en gevangenen verbieden met elkaar te praten. Betancourt lijkt meer dan de andere gevangenen door dergelijke straffen te worden getroffen, misschien omdat ze een gevangene met een hoge status is, en misschien omdat ze een nogal uitgesproken karakter heeft. Ze probeert zo min mogelijk te buigen voor de druk van de guerrilla's en gaat geregeld de strijd aan.

Ze probeert ook te ontsnappen, een hachelijke onderneming. Ze blijft overeind door contacten met anderen, luisteren naar de radio waar haar moeder en andere familieleden van zich laten horen, lezen in de Bijbel en in woordenboeken.

Betancourt beschrijft uitgebreid de verhouding met de andere gevangenen. Met de medewerkster waarmee ze gevangen genomen wordt, kan ze het al na korte tijd niet vinden. Met een aantal Amerikanen zijn de verhoudingen zeker in het begin stroef. Haar kameraad is een oudere politicus, die aan diabetes lijdt.

De Farc is goed georganiseerd en voelt zich thuis in de jungle. Er is een uitgebreid netwerk van kampen en vervoersmiddelen. Betancourt en medegevangenen worden van hot naar her gesleept, soms zijn we wel maanden onder weg.

Op een gegeven moment drong zich bij lezing de vergelijking met Big Brother op. Daarmee wil ik de levensgrote verschillen tussen een realityshow en een gevangenschap niet bagatelliseren. Maar een overeenkomst is dat het vaak om kleine dingen gaat. Wie krijgt het beste stuk eten, wie heeft de aantrekkelijkste plek om te slapen, etc. Iedere voorrecht of vermeend voorrecht wordt een bron van jaloezie, en die jaloezie weten de bewakers uit te buiten. Maar de drang om net iets meer, iets beters te krijgen is onafwendbaar. Ook Betancourt kan zich er niet aan onttrekken, al probeert ze dat nog zo hard.

Dit boek leert de lezer niet veel over de Colombiaanse politiek, ook al is het door een Colombiaanse politica geschreven. Er staan ook niet veel feiten in over de Farc, maar ieder mogelijk ideaalbeeld daarvan wordt wel effectief vernietigd. Het is een persoonlijke impressie, met veel gevoel voor detail en zeer menselijk opgeschreven, van een jarenlange gevangenschap.

 Waardering:

 Ingrid Betancourt, Zelfs aan de stilte komt een eind. Mijn jaren van gevangenschap in de jungle van Colombia (2010)