Boekenstrijd

Het Midden-Oosten wordt vaak als een hopeloos deel van de wereld gezien. Cultuur, religie, politiek, geografie en economie lijken op een noodlottige manier op elkaar in te grijpen. Stagnatie, geweld, en onderdrukking zijn daarvan de uitkomst. De Amerikaanse journalist Neil Macfarquhar schetst een ander beeld. Zonder te rooskleurig te worden gaat hij op zoek naar mensen die veranderingsgezind zijn. En hij beschrijft ook de beperkingen waar ze aan onderhevig zijn.Dit is typisch zo’n boek waarin een correspondent terug kijkt op zijn eigen activiteiten, de leukste en boeiendste verhalen nog eens naar voren haalt en afstand neemt van het dagelijks nieuws.

Dit boek lijkt op het eerste gezicht een politieke biografie van Geert Wilders. Het beschrijft, soms zeer gedetailleerd, de ontwikkelingen van de medewerker van de VVD, die Kamerlid werd, als dissident uit die partij stapte en uiteindelijk de politiek leider van de PVV werd. Maar gaandeweg blijkt het toch niet zozeer een biografie geschreven door een buitenstaander, maar een nieuwe vorm,  waarin auteur en hoogleraar politicologie Meindert Fennema zich zo sterk in de positie van zijn onderwerp verplaatst dat hij schrijft wat Wilders vindt en denkt. En dat doet hij zonder de man ooit ontmoet of gesproken te hebben.  

Videobespreking van Grenzen aan de vrijheid van Ian Buruma     Waardering: Ian Buruma, Grenzen aan de vrijheid. Van De Sade tot Wilders (2010)

De Afrikanen die op wrakke bootjes Europa proberen te bereiken zijn een icoon geworden. Voor de een staan ze voor de arme horden die van de Europese welvaart willen profiteren, voor de ander zijn het de slachtoffers van kolonialisme en discriminatie die hun recht halen. Om te achterhalen wat deze ‘reizigers’ mee maken en wat hen drijft, probeerde Volkskrant-correspondent Kees Broere met fotograaf Sven Torfinn deze tocht zoveel mogelijk te volgen. In zijn boek dat hiervan de weerslag is ontzenuwt Broere een aantal mythen.  

De oorlog van 2050 begint met een Japanse beschieting vanaf de maan op Amerikaanse ruimtestations. Op Thanksgivingday, om het effect van de verrassingsaanval te vergroten. Hypersonische raketten die vijf keer de snelheid van het geluid halen, vernietigen een aantal van de bases. Op de grond vechten gepantserde infanteristen die een enorme vuurkracht kunnen ontwikkelen. Turkije, bondgenoot van Japan, valt Polen aan. Duitsland sluit zich bij dat offensief aan. De Polen vormen een alliantie met China, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. Dankzij zonne-energie uit de ruimte overwinnen zij uiteindelijk. Dit is geen slecht science-fiction verhaal, maar een scenario in het boek The next 100 years van George Friedman, oprichter van de commerciële inlichtingendienst Stratfor. Friedman schetst daarin een beeld van de toekomst van de internationale verhoudingen de komende eeuw. En dat is minder vrijblijvend dan het hierboven klinkt.

Fareed Zakaria is een kleine dertig jaar geleden uit India naar de Verenigde Staten gekomen. Een migrant, zoals velen. Hij werd een van de belangrijkste commentatoren als het gaat om de positie van Amerika in de wereld. Hij is heilig overtuigd van de vitaliteit van de Verenigde Staten en verwerpt de verhalen over de neergang van Amerika die volgens sommigen onvermijdelijk is. Maar de tijd dat Amerika alles voor het zeggen had is voorbij. Andere landen komen op en worden machtiger, met China en India als belangrijkste voorbeelden. We gaan naar een post-Amerikaanse wereld.

Zijn gedeelde waarden nodig om een samenleving bij elkaar te houden, of is de rechtstaat voldoende? Het is een vraag die de laatste jaren steeds weer terugkomt. Discussies over symbolen – hoofddoekjes, handen schudden, doen het goed. Met name rechtse politici hebben gehamerd op ‘normen en waarden’ die het cement voor de samenleving moeten vormen. Publicist Ian Buruma, bekend van zijn boek over de moord op Theo van Gogh, heeft deze vraag systematisch behandeld in een kort boekje, dat desalniettemin een groot terrein beslaat. In de Kulturkampf kiest Buruma op diverse punten een positie tussen de uitersten, maar hij is niet minder uitgesproken.  

Op het hoofdbureau van politie werd over hem gesproken als ‘een strandbal’ die iedere kant op vliegt. PVV-Kamerlid Hero Brinkman noemde hem ‘de slechtste burgemeester’. Maar toen hij zijn overstap naar de landelijke politiek bekend maakte leek er even een vlaag van waarlijke Cohen-mania door het land te gaan. Wie is Job Cohen en hoe gaat hij te werk? Dat zijn de vragen die mijn Parool-collega Marcel Wiegman en journalist Hugo Logtenberg stellen in hun boek over de ‘burgemeester van Nederland.’ De timing van deze publicatie, waaraan zij anderhalf jaar hebben gewerkt, had amper beter gekund. Nog geen maand voor verschijnen had Cohen aangekondigd lijsttrekker van de PvdA te willen worden. Cohen komt er uit naar voren als een afstandelijke en bestuurlijk ingestelde man die goed kan luisteren en niet snel beslissingen neemt. Dat doet hij pas als hij alle kanten van de zaak heeft bestudeerd. Hij heeft geen grote visies of dadendrang, maar wil dat alles rustig verloopt. Hij kijkt de kat uit de boom en legt niet snel zijn kaarten op tafel. Hij houdt niet van onenigheid en politieke spelletjes.

In de afgelopen acht jaar hebben vier of misschien vijf populistische partijen de aanval geopend op het politieke establishment: Leefbaar Nederland, de LPF, Trots op Nederland, de Partij voor de Vrijheid en – twijfelgeval – SP. Er is nog één geduchte tegenstander over. De opkomst van het populisme is het onderwerp van een toegangelijk boek van historicus Maarten van Rossem en een hoofdstuk in het meer academische boek van Henk te Velde over politieke tradities in Nederland. Populisme is een stijl die politieke bewegingen kunnen gebruiken, leren we uit deze boeken. Essentieel is verzet tegen de heersende politieke cultuur. Van Rossem noemt dat ‘systeemvijandig’. En vaak komt daar de nadruk bij op een (vermeende) identiteit, wat gepaard kan gaan met het afzetten tegen een bevolkingsgroep.  

Er is een samenzwering gaande om de religieuze motivatie van moordenaars als Mohamed Bouyeri en de Amerikaanse legerpsychiater Nidal Malik Hassan te verzwijgen. Dat gebeurt omdat inlichtingendiensten moslimagenten nodig hebben om te infiltreren in radicale islamitische groepen. Als de islam verantwoordelijk wordt gehouden voor de moorden, wordt dat lastig en daarom is het officieel beleid daar zo min mogelijk aandacht aan te besteden. Aldus Ayaan Hirsi Ali in haar nieuwe boek Nomade, het vervolg op Mijn vrijheid. Ze besteedt geen enkel woord aan de talloze publicaties van bijvoorbeeld de Nederlandse inlichtingendienst over het islamitisch geïnspireerd terrorisme of aan de rechtszaak waarin de religieuze overtuiging van Bouyeri uitgebreid is besproken. Volgens Hirsi Ali mag niet worden erkend dat ‘de islamitische geschriften, de Profeet en de Koran’ de basis voor jihad bieden. Het is dus duidelijk dat Hirsi Ali na haar vertrek (‘verbanning’) uit Nederland haar toon niet heeft gewijzigd.