Recente terroristische aanslagen hebben in West-Europa een gevoel van machteloosheid verspreid. Ondanks massale inspanningen van inlichtingendiensten, politie en leger kunnen terroristen overal toeslaan. Een weliswaar problematisch maar toch hoogontwikkeld land ‘in het hart van Europa’ is als falende staat afgeschilderd. Een kernmacht heeft de noodtoestand afgekondigd en laat die voorlopig voortduren. En hoe zit het met de mentale weerbaarheid. Wat kunnen ‘wij’ stellen tegenover zoveel doodsverachtend fanatisme? Ook in de inleiding van het boek van Frank Westerman is die twijfel te horen. ‘De terrorist heeft een doel. (…) hij ijvert voor een zaak die groter is hijzelf. Een ideaal. Maar wij?” Uit historisch oogpunt is deze pessimistische houding moeilijk te onderbouwen. Over het algemeen slagen terroristische bewegingen er niet in hun doelen te bereiken. De middelen van de staat, zelfs die van België, zijn sterker dan die van een handjevol fanatici. Maar de twijfels daarover zijn groot. Fraai, maar meanderend Westerman vraagt zich af wat wij tegenover het fanatisme van de terrorist stellen. Wie op grond daarvan een soort beginselverklaring van het vrije Westen verwacht, komt bedrogen uit. Er volgt een fraai, maar ook meanderend verhaal langs diverse fases van recente en minder recente terroristische acties (terakt is de compacte…
Timur is een modern wolvenjong. De wees leeft in de ruïnes en op de vuilnisbelten van Grozny nadat hij is weggelopen uit het huis van zijn oom. Hij heeft genoeg van de mishandelingen, de uithongering. Zijn halfzusje Liana heeft hij moeten achterlaten bij de oom die haar misbruikt en uit stelen stuurt. Met een steen slaat hij een zwerfhond dood. Dan voelt hij zich machtig. Twaalf jaar oud en om aan eten te komen overvalt hij alleen jongere kinderen. De Noorse verslaggever Åsne Seierstad ontmoet Timur en Liana in het kindertehuis van Hazidat en Malik, een kinderloos echtpaar. Met eindeloos geduld en misschien wel tegen beter weten in proberen ze getraumatiseerde kinderen een beetje gewoon leven te laten leiden.