Lees ook de recensie van de biografie van Geert Wilders door Arthur Blok

Het lezen van dit boek heeft iets voyeuristisch.  Nu is dat wel vaker zo met sterk persoonlijk getinte boeken waarin iemand zijn eigen leven en zielenroerselen blootgeeft. Maar bij Mijn zoektocht in Libanon is dat nog sterker het geval.
Arthur Blok heeft het verslag van zijn speurwerk naar zijn eigen achtergrond als geadopteerde Libanees duidelijk gericht op zijn lotgenoten. Als buitenstaander – niet-geadopteerde – krijg je dan het idee dat het niet voor jou bestemd is.
Dat maakt het ook lastig om er iets over te schrijven.
Ik kreeg dit boek van Arthur, een collega-journalist die werkt voor persbureau Novum, nadat we samen een nogal saai congres van de PvdA in Zwolle hadden bezocht en op de weg terug erachter kwamen dat hij een boek had geschreven en ik een site had met boekenbesprekingen. Hij vertelde er enthousiast over. Een paar weken later kreeg ik het in handen. En ik heb het met plezier gelezen. Het is echt leuk geschreven. Arthur heeft er veel humor ingestopt. Dialogen beschrijft hij vermengd met grappige observaties of zijn eigen gedachten over het gesprek.

Op zeer jonge leeftijd is Arthur Blok geadopteerd. Vanuit Libanon kwam hij naar Nederland.  Als hij 25 is, vertrekt hij naar zijn geboorteland om achter zijn identiteit te komen. Maar hij stuit op een muur van onwil. Dossiers ontbreken en betrokkenen willen niet meewerken. Hij komt erachter dat adoptie van kinderen naar Nederland jarenlang geregeld is door een echtpaar. Gegevens over biologische ouders zijn niet meer te achterhalen. Dat maakt zijn speurtocht heel tragisch. En het is ook een aanklacht tegen de manier waarop adoptie destijds werd georganiseerd.
Ondanks die tegenslagen voelt Arthur zich in Libanon op zijn plek. Hij werkt er als ‘Middle Eastern Correspondent’ en ontmoet er zijn vrouw.
Af en toe staat hij zichzelf een uitstapje toe in zijn boek en schrijft hij over het leven in Libanon; de hang naar de bergen, de rol van de clans en de omgang met en de positie van vrouwen. (Zit hier niet de mogelijke achtergrond van zijn adoptie?)  Hij wordt meer een Libanees. Maar uiteindelijk gaat hij toch terug ‘naar huis’, naar Nederland.

Arthur doet wel enige moeite om de buitenstaander deelgenoot te maken van de problemen die adoptie veroorzaakt. Maar dat lijkt bijna iets onuitspreekbaars. Arthur schrijft dat hij ‘een soort pijn’ voelt ‘als een groot vraagteken’. Als ik het goed begrijp is het een knagende twijfel aan het eigen bestaan, vanwege de raadsels rond de achtergrond. Later heeft hij het over het missen van een identiteit. ‘Stelt u zich eens voor, uw eerste foto van uw leven is gemaakt als u zes maanden oud bent.’ Zou dat het zijn? Wat doet die foto ertoe? `Ik ben het slachtoffer van een traumatische ervaring.´ Toegegeven, aan adoptie ligt meestal geen harmonieus gezinsleven van de biologische ouders ten grondslag. Door armoede, persoonlijke omstandigheden of door de cultuur van hun land kunnen ze hun kind niet opvoeden.
Maar door het slachtofferschap zo te benadrukken lijkt de situatie er niet beter op te worden. Hij kan ook niet tegen grapjes over erfelijkheid. Dat maakt het wel erg serieus. Of maak ik me nu schuldig aan gebrek aan begrip, het fenomeen waar hij zo vaak tegen aan zegt te lopen? Deze nogal loodzware manier van omgaan met adoptie is echt niet de enige.

Waardering:

Arthur Blok, Mijn zoektocht in Libanon. Adoptie en de weg naar het geluk.