Deze bundeling van artikelen van Arnon Grunberg, die eerder verschenen in NRC Handelsblad, wordt nu door Defensie verspreid. Zo is er een mooie wisselwerking ontstaan: Grunberg mocht mee naar Uruzgan, als embedded schrijver, en het resultaat is een relatiegeschenk.
Zo neergezet verwacht je een propagandaverhaal. Dat is het niet geworden. Het is wel positief over de soldaten, maar  Grunberg is een goede observator, die andere dingen opschrijft dan de gemiddelde journalist die naar Uruzgan gaat. Bijvoorbeeld over de kaasschaaf, die een van de militairen meeneemt. Een handig voorwerp, want anders snijden de collega’s enorme hompen af. In Uruzgan komt hij overigens nooit aan. De reis strandt op KAF, Kandahar Airfield. De logistieke problemen zorgen ervoor dat hij niet verder komt tijdens zijn bezoek van een week. Dat is jammer, eigenlijk had de missie van Grunberg niet op deze manier ten einde mogen komen. Want Kamp Holland, het hoofdkwartier van de Nederlanders, heeft hij niet gezien. Het is vooral een verslag van lang wachten, zoals bekend een vast onderdeel van iedere oorlog.
Op KAF maakt hij een raketaanval mee. Het vervult hem met vreugde. “Ze willen me doden, dus ik besta.” Op andere momenten is het net een grote camping, vooral als Grunberg gekleed in thermo-ondergoed op slippers zich naar de douche begeeft.

Onder de soldaten vermaakt Grunberg zich best, hoewel ze hem misschien een vreemde snuiter vinden. Hij verbaast zich niet minder over hen, maar er bestaat een wederzijds respect, sympathie misschien zelfs. Hopelijk gaat hij nog een keer.

 Waardering:   Arnon Grunberg – Onder de soldaten