In 1962 bedacht het Amerikaanse leger een plan om een aanleiding voor een oorlog met Cuba te fabriceren. Cuba zou zogenaamd een burgervliegtuig vol passagiers neerhalen. In werkelijkheid zou het gaan om een van afstand bestuurd vliegtuig, waar niemand in zat. De passagiers zouden eerder uitstappen. Deze ‘wisseltruc’ zou de perfecte dekmantel zijn om een oorlog met Cuba te beginnen en Castro te verwijderen. President Kennedy zag echter niets in dit Northwoods project.
Maar voor Griffin maakt dat geen bal uit. Hij ziet het Northwoods project als een ‘precedent’ en daarmee vormt het voor hem een belangrijke aanwijzing dat de Amerikaanse regering ook wel eens betrokken zou kunnen zijn bij de aanslagen van 11 september. Dat het plan toen niet doorging, maakt voor hem niet uit. Want terwijl president Grove Cleveland het plan verwierp om Hawaï te annexeren, vond zijn opvolger het een uitstekend idee. Waarna hij de open deur opentrapt dat verschillende presidenten verschillende beslissingen nemen, zelfs over dezelfde onderwerpen. Dat Kennedy het plan verwierp, zegt dus niet dat zijn opvolgers dat ook deden. Inderdaad, maar het bewijst ook niets. Dat er rond Cuba allerlei plannen werden bedacht, zelfs uitgevoerd, betekent niet dat plannen die daar in de verte op lijken veertig jaar later werden uitgevoerd.
Wie profiteert?
Het is een van de punten waarop Griffin wel zeer merkwaardige bewijsredeneringen gebruikt, redeneringen die de toets van de logica niet kunnen doorstaan. In een belangrijk hoofdstuk met de titel ‘Is medeplichtigheid van de Amerikaanse regering de meest logische verklaring?’ stelt hij de vraag wie er het meest van de aanslagen heeft geprofiteerd. Zijn antwoord is: de Amerikaanse regeringen en overheidsdiensten als de CIA en de FBI, de wapenindustrie en de olie-industrie. Dus het is redelijk de vraag te stellen of ze betrokken waren en volgens Griffin is er ‘een zaak met een sterke bewijslast om aan te nemen dat de regering-Bush betrokken was’.
Op twee niveau’s is hier het een en ander tegen in te brengen. Want al zijn de CIA en de FBI versterkt, en heeft de regering-Bush de aanslagen gebruikt om bepaalde plannen door te drukken, toonden die ook de grote kwetsbaarheid van de Verenigde Staten aan. Er is zelfs een redenering op te zetten dat de tegenstanders van de Verenigde Staten het meest hebben geprofiteerd. Tot september 2001 was de VS de onbetwiste grootmacht, en leek de ideologie van kapitalisme en liberalisme de wereld te veroveren. Nu werd de VS in de verdediging gedrongen en raakte ze in uitzichtloze oorlogen in het Midden-Oosten verzeild. Dat is het feitelijke niveau.
Onverwachte gevolgen
Meer principieel is het bij de moord op rijke erflaters natuurlijk slim om even te kijken wie de erfenis opstrijkt. Bij dergelijke grootschalige gebeurtenissen als 11 september is dat echter minder eenvoudig. Ten eerste om dat de winst- en verliesrekening soms moeilijk op te maken. Hebben de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie, India en Indonesië de Tweede Wereldoorlog veroorzaakt? Zij hebben er immers van geprofiteerd, Japan en Duitsland niet. Griffin negeert de onverwachte gevolgen volledig. Zo’n blinde vlek haalt een hele redenering onderuit. Mensen en organisaties kunnen profiteren van gebeurtenissen die ze zelf niet in gang hebben gezet, en ze kunnen nadeel ondervinden van hun eigen acties.
Vragen over de alternatieve theorie, bijvoorbeeld waar vlucht 77 is gebleven als die niet in het Pentagon is gevlogen, noemt hij retorische vragen, ‘wat impliceert dat ze niet kunnen worden beantwoord. Maar misschien kunnen wel enkele van deze vragen worden beantwoord.” Wie het nog volgt, mag het zeggen, maar we komen hier akelig dicht in de buurt van wartaal.
In de inleiding laat Griffin nog wat twijfel toe. Hij laat de lezer zelf conclusies trekken en schetst acht mogelijke vormen van medeplichtigheid van de Amerikaanse regering: van een valse verklaring tot betrokkenheid bij het voorbereiden van de aanslagen. In het jargon wordt vaak een onderscheid gemaakt tussen “Let it happen on purpose” en “Made it happen on purpose”. Vaak houdt hij nog een slag om de arm. Toch is dat deels een retorische truc.
Harde feiten
In het eerste hoofdstuk gaat Griffin in op de vluchten 11 en 175, die het WTC troffen. Hij vraagt zich af waarom de toestellen niet werden onderschept. Op pagina 31 schrijft hij dat bij het volgen van de standaardprocedure niet een van deze vliegtuigen zijn doel had kunnen bereiken. Maar een paar pagina’s verder geeft hij toe dat het niemand tijdens de eerste vlucht had kunnen bevroeden dat die in het WTC zou vliegen. Maar dat gaat niet op de voor de tweede vlucht. Verder heeft Griffin de NORAD-tapes niet kunnen gebruiken, een belangrijke nieuwe bron.
De vragen over de eerste vluchten en het instorten van de gebouwen ‘lijken’ volgens Griffin te wijzen op medeplichtigheid van ambtenaren ‘op een bepaald niveau’. In de daaropvolgende twee alinea’s gebruikt hij zeven keer een constructie als ‘doet op z’n minst denken’, lijkt, ‘zou kunnen betekenen’. Het lijkt erop dat Griffin niet zoveel harde feiten heeft.
Gebouw nr. 7
Verbijsterend is het dat Griffin nog durft te verwijzen naar de woorden van Larry Silverstein, eigenaar van het WTC, over gebouw nr. 7. Hij en de brandweercommandant’ zouden hebben besloten dat het het beste zou zijn ‘to pull’ gebouw 7. De uitdrukking blijft in deze Nederlandse uitgave onvertaald, wat toch merkwaardig is voor een vertaling. Wat bedoelde Silverstein nu precies? Daar is een enorme controverse over. In ieder geval heeft hij het zelf genuanceerd. Dat pull it slang is voor slopen of neerhalen is helemaal niet duidelijk, het kan ook slaan op het terugtrekken van de brandweerlieden.
Griffin heeft nu een boek geschreven over christenen en 11 september dat ik niet heb gelezen. Een citaat uit een bespreking op Amazon: “In Chapter 9 Griffin demonstrates the the American Empire exemplifies the most highly developed demonic force in the world today, and that 9/11 can only be understood from this perspective.” Tja…
Een reactie
Kwestie van perspectief
Mijn eerste reactie na het lezen van deze recensie was: heeft Addie Schulte dit boek wel echt (in zijn geheel) gelezen? Er na enige twijfel toch maar vanuitgaande dat dit het geval is, borrelde bij mij meteen een tweede vraag naarboven: met welke instelling heeft Addie Schulte dit boek gelezen om met deze selectieve en negatieve berichtgeveing op de proppen te komen? Natuurlijk kun je bij een boek dat bol staat van de feiten en verklaringen, precies datgene eruit pikken waarvan de dualiteit sowieso al duidelijk ter discussie staat. Maar beste Addie, waarom? Waarschijnlijk had je al te veel “complotdenkers” tot gek verklaard, om er zelf ook nog eentje te worden. Wat betreft deze ontkenningsfase: ik wens je veel suces met deze neurotische toestand.