Hafiz wordt geboren in Peshawar, de Pakistaanse stad die vol zit met Afghaanse vluchtelingen. Hij is ontzettend gesteld op zijn een jaar jongere zus Leila. Als zij plotseling overlijdt, verandert de jonge Hafiz. Hij raakt in zichzelf gekeerd en zegt weinig. Maar hij neemt wel de beslissing om naar een islamitische school te gaan. Vandaar is het een kleine stap naar de Taliban. Die hebben dan al enige tijd Kaboel in handen. In Afghanistan gaat hij niet naar het front, maar maakt hij deel uit van de religieuze politie, onderdeel van het ministerie ter Bevordering van Deugdzaamheid en de Bestrijding der Onzedelijkheid.

De schrijver Sébastien Ortiz, een Franse politicoloog, heeft getracht zich in te leven in het leven en de keuzes van Hafiz, de zoon  van een instrumentenmaker die zich helemaal overgeeft aan de orthodoxe islam, maar ook bloot staat aan de verleidingen van vrouwen en muziek.

Dat inleven is een hele lastige opgave. En gedeeltelijk lukt het ook wel. Maar er blijft een te grote afstand bestaan. Dat komt gedeeltelijk omdat er een nogal schimmige ik-figuur in het begin van het boek optreedt en die expliciet commentaar levert op de stappen en motieven van Hafiz. Maar ook omdat veel van de kennis duidelijk afkomstig is uit kranten, en zoals de epiloog van het boek duidelijk maakt, uit een rapport. Daardoor komen we dingen tegen, zoals de eenogige leeuw Marjan in de dierentuin van Kaboel die nu horen bij het vaste repertoire van de beschrijving van het Taliban-tijdperk. Misschien wreekt zich dat er de laatste jaren heel veel over Afghanistan is verschenen, want Ortiz voltooide dit boek al in februari 2001.