Frankrijk, 1914. De jonge ingenieur Adrien wordt gemobiliseerd, en verlaat zijn dorp in de Dordogne. Aan de oever van de Maas, op zijn eerste dag met de genie, explodeert een granaat in zijn gezicht. "Het voelt alsof een bijl vlak onder mijn neus naar binnen slaat. Dan gaat het licht uit."

Adrien brengt de rest van de oorlog door in een ziekenhuis in Parijs. Terwijl de artsen zich inspannen om zijn gezicht te reconstrueren, zoomt het boek in op een kleine wereld: zijn gedachtenleven, het moeizame proces van het terugvinden van zijn spraak, en de omgang met zijn medegewonden.

De strijd wordt hier niet gevoerd in de loopgraven, maar op de afdeling "faciale functie-uitval". Een afdeling die op de bovenste verdieping is gevestigd om toevallige bezoekers te weren, en waar –  tactvol –  alle spiegels zijn verwijderd. Steeds maar weer vragen de mannen, en één vrouw, die hier liggen zich af waarom ze dit hebben overleefd. Hun verminking blijkt een stuk van hun identiteit te hebben weggeslagen, en gaten te slaan in de relaties met geliefden. Zó willen we onze naasten niet terugzien. Alleen door acceptatie – van zichzelf, en van anderen – is het leven terug te winnen.

Sentiment is er in dit boek niet te vinden, wel moed, vriendschap en humor. Een boek waarvan de hoofdpersoon jarenlang in een ziekenhuis ligt – ver van het front –  lijkt niet erg aantrekkelijk. Toch slaagt Marc Dugain erin om de Eerste Wereldoorlog dichtbij te brengen. Door een sober, integer verhaal te vertellen over de gevolgen van die oorlog, en de drang van mensen om te overleven.

De officierskamer is het debuut van Marc Dugain (Dakar, 1957), dat bekroond werd met vele literaire prijzen. Het is gebaseerd op de levensgeschiedenis van zijn grootvader.

Recensie: Sonja Snoek

Waardering:  

Marc Dugain – De Officierskamer.