In iedere psychiatrische kliniek zit wel iemand die denkt dat hij het is. Imiteren is eenvoudig, steek je rechterhand onder je jas op borsthoogte. En bijna alles over zijn verleden is bekend.
Columnist Martin Bril heeft zijn passie voor Napoleon Bonaparte vastgelegd in een vermakelijk boekje. De carrière, de paarden, de veldtochten en slagvelden komen allebei voorbij. En zeker de vrouwen krijgen volop aandacht. Dit is het tegendeel van gortdroge geschiedenis, het zijn vooral persoonlijke bevindingen die op een mooie manier zijn opgeschreven, afgewisseld met beschrijvingen van historische gebeurtenissen.
De stukken zijn oorspronkelijk voor de krant (De Morgen en De Volkskrant) zijn geschreven. En al zijn ze sterk uitgebreid en bewerkt, dat blijf je toch merken. Korte of langere stukjes achter elkaar gezet zijn nog niet een echt boek.
Soms zijn de uitweidingen vermoeiend. We willen over Napoleon lezen, maar soms komen vooral veel over Martin Bril te weten. Dat is leuk zolang het gaat om zijn inspanningen om dicht bij de herinnering van Napoleon te komen. Maar hier en daar had het iets minder gemogen.
Ach, Martin Bril.
Zelfs zijn geliefde stopwoord ‘enfin’ duikt op.
Toch lees je in de gemiddelde biografie van Napoleon niet zoiets als zijn verslag van een bezoek aan ene Joost met lange achternamen, die alles wil weten over de tocht van Napoleon van Rusland naar Parijs. Bril verklaart en passant waarom mannen hobbies hebben. En waarom vrouwen mannen met hobbies aantrekkelijk, misschien zelfs geil vinden.
Herkenbaar voor de historische freak is de opmerking van Bril dat een overdaad aan details de verbeelding niet in de weg zit. Juist het feit dat er zoveel over de man bekend is, maakt het makkelijk om er door geboeid te worden.
Waarom wekt Napoleon zo’n fascinatie op? Hij was de ultieme loner, die het helemaal zelf heeft gemaakt, schrijft Bril. Zijn liefde voor de Corsicaan die in korte tijd een Europees rijk opbouwde is van redelijk recente datum. Maar hij beleeft hem grondig, door bezoeken te brengen aan belangrijke en minder belangrijke plaatsen uit het leven van de keizer. Hij trekt naar Wenen, Austerlitz, Marengo (een van de belangrijkste veldslagen uit de carriere van Napoleon), maar ook naar Gorinchem. En natuurlijk naar Waterloo. Hij lijkt het eigenlijk nog steeds jammer en onbegrijpelijk te vinden dat Napoleon verloor van die Brit Wellington.
Zijn laatste jaren sleet Napoleon op Sint Helena. Op dat eiland is Bril nog niet geweest.
Martin Bril, De kleine keizer. Verslag van een passie (2008)
Geen reacties