De journalisten Jodi Kantor en Megan Twohey van The New York Times beschrijven in dit boek nauwgezet hun onderzoek naar de seksuele wandaden van filmproducent Harvey Weinstein. Het kostte hen veel moeite om vrouwen ervan te overtuigen mee te werken aan hun verhaal. Ook probeerde Weinstein op allerlei manieren de publicatie te dwarsbomen, onder andere door te dreigen met rechtszaken. Uiteindelijk lukte hem dat uiteraard niet.
Hun artikelen beschrijven nauwgezet hoe Weinstein te werk ging en actrices, maar ook werknemers van zijn bedrijf intimideerde of erger. Heel veel mensen in zijn omgeving wisten ervan, maar hielden heel lang hun mond. Anderen werkten actief mee aan zijn praktijk, bijvoorbeeld door schikkingen te treffen met de misbruikte vrouwen. Ze kregen geld in ruil voor stilte.
De publicatie van Kantor en Twohey droeg bij aan de internationale #metoo-beweging en bracht veel vrouwen ertoe om over seksuele intimidatie te spreken.
Kavanaugh
De twee laatste hoofdstukken beschrijft de getuigenis van Christine Blasey Ford tegen kandidaat-opperrechter Brett Kavanaugh. Dit is een beetje een vreemde eend in de bijt, want Kantor en Twohey waren hierbij veel minder nauw betrokken. Zoals bekend leidde de klacht van Ford nergens toe; Kavanaugh werd benoemd als opperrechter.
Het allerlaatste hoofdstuk beschrijft hoe de vrouwen die de journalisten hadden verteld over seksuele intimidatie samen komen in het huis van actrice Gwyneth Paltrow. Dat is een nogal klef geheel, en de journalistieke relevantie wordt niet duidelijk.
Dit boek blijft heel dicht bij de feiten, die zeer gedetailleerd worden weergegeven. Reflectie op het eigen werk, op de gevolgen van hun publicatie of de bredere #metoo beweging is hier amper te vinden. Als journalistieke making of’ is het eerste deel zeker een spannend verhaal. Daar had het bij kunnen blijven.
Geen reacties