Een intrigerend, maar soms onwaarschijnlijk relaas van een Marokkaanse Belg die jarenlang als informant werkt in fundamentalistische-terroristische kringen. De spionageactiviteiten beginnen als begin jaren negentig leden van de Algerijnse GIA in het huis van Nasiri in Brussel intrekken. In Frankrijk is hen de grond onder de voeten te heet geworden.
Nasiri heeft veel broers, waaronder een die de Koran prevelend door het leven gaat. Zelf is hij zeker geen fundamentalist. Hij is eerder een vrijbuiter, die rokend en drinkend door het leven gaat. En hij houdt zich bezig met de hasjhandel.
Nasiri stapt naar de Franse geheime dienst, de Direction Genérale de la Sécurite Extérieure (DGSE), omdat hij bang is dat hij wordt meegezogen in het terroristisch web. Dan gebeurt er iets ongelofelijks. Hij vertelt de terroristen die in zijn huis schuilen dat hij voor de DGSE werkt. Maar ze doen niets. Hij zegt dat gedaan te hebben om de vijand van binnenuit te bestrijden. De volgende dag worden de terroristen gearresteerd als Nasiri niet thuis is.
Ook daarna vinden er nog diverse wonderen plaats, bijvoorbeeld als Nasiri met een kapotte auto vol explosieven met een ferry de oversteek naar Marokko waagt. Slechts met het grootst mogelijke geluk komt hij daar aan, terwijl alle andere voertuigen gecontroleerd worden. In totaal zijn in het bewogen bestaan van de spion zeker vijf van dergelijke wonderen.
Na de arrestatie van zijn huisgenoten vertrekt Nasiri op de bonnefooi naar Afghanistan. Via Pakistan komt hij heel toevallig toch op de goede plek terecht: een trainingskamp van fundamentalistische terroristen. Zelfs oploskoffie is in deze kampen verboden. Verder is het er levensgevaarlijk omdat er voortdurend met wapens, explosieven etc getraind wordt, zonder dat men erg voorzichtig is. Zelfs met chemische oorlogsvoering wordt geëxperimenteerd. De beschrijving van het dagelijks leven in de kampen is boeiend, maar ook nogal uitputtend.
In tegenstelling tot de meeste recruten is Nasiri een soort freelance-jihadi. Hij is aan geen enkele organisatie verbonden. En hoewel niemand hem kent, vertrouwt iedereen hem. Hij ontmoet onder andere Abu Zubayda, een ronselaar voor Al Qaida, wiens bijdrage in het boek de Eenprocentsdoctrine ter discussie wordt gesteld. Hij komt er daar ook achter de de terroristen niet alleen met wapens, maar ook met valse informatie werken. Hij legt een verband met verklaringen van Al-Libi dat Al Qaida samenwerkte met het Irak van Saddam Hussein. Dit om de Amerikanen Irak in te leiden, zodat daar een basis voor de jihad kon ontstaan.
Na Afghanistan vertrekt Nasiri naar ‘Londonistan’, waar hij infiltreert in de kringen rond Abu Hamza, de imam met het ooglapje en de haak. Volgens Nasiri is de verminking het gevolg van onvoorzichtig werken met explosieven en geen heldhaftige oorlogsverwonding. Nasiri klaagt enorm over zijn nieuwe bazen van de Britse inlichtingendiensten. Die zijn maar in één ding geïnteresseerd: komt er een aanslag op Brits grondgebied. De rest boeit ze niet. Nasiri verliest de interesse in zijn werk en vertrekt naar Duitsland. Na de aanslagen van 11 september 2001 biedt hij opnieuw zijn diensten aan, maar er is geen belangstelling.
Ook al is het zeer gedetailleerd, het boek is zeer leesbaar geschreven, waardoor je toch doorleest. Maar de grote vraag is hoe betrouwbaar dit allemaal is. Verschillende experts hebben zich achter zijn relaas geschaard. Maar in deze schimmige wereld is weinig zeker.
Waardering: 
Omar Nasiri, In het hart van Al-Qaida. Mijn leven als spion.
Geen reacties