Beknopt werkje over de duivel, satan, beëlzebub, lucifer etc en zijn tragische carrière waarin hij van onmisbare evenknie van god kelderde naar een popster, die zijn aanbidders onder liefhebbers van heavy metal en horrorfilms vindt. Niets minder dan de secularisering van de duivel wordt hier beschreven. Zoals de eens almachtige god tot ‘iets’ is verworden, is de personificatie van het kwaad teruggebracht tot een spookhuisfiguur.

Minois probeert in het eerste deel van het boek aan te tonen dat de duivel absoluut onmisbaar is voor monotheïstische godsdiensten. Hoe kunnen ze anders het kwaad verklaren als de almachtige god de hele wereld heeft geschapen? Binnen het jodendom/oude testament wordt het opgelost door de duivel een instrument in de hand van god te maken (Job). Andere theologen hielden het kwaad voor een niet-zijn, een niets.

Maar hij gaat er wel wat makkelijk aan voorbij dat in de islam en het jodendom de duivel een veel minder prominente rol heeft dan in het christendom. Vooral het nieuwe testament staat bomvol met verwijzingen naar de strijd met de gevallen engel. En deze teksten lijken grappig genoeg voort te borduren op apocriefe joodse sekten (christendom is natuurlijk ook een joodse sekte).

Het risico binnen het christendom is dan dat de duivel op gelijke hoogte wordt gezet met god. Manicheïstische stromingen kwamen in de middeleeuwen op. Maar na de middeleeuwen wordt het domein van lucifer steeds verder teruggedrongen.

Minois verbaast zich erover dat de helft van de katholieken niet en vijf procent van de ongelovigen wel in de duivel geloven. Volgens zijn redenering zou de eersten dat wel , de laatsten juist niet moeten doen. Maar door zijn transformatie naar het virtuele en onzichtbare is hij onsterfelijk geworden en misschien nog steeds onmisbaar.
Waardering: