Is het nuttig een boek over terrorisme te lezen dat in 1999 is verschenen en waar Bin Laden nog amper voorkomt, laat staan Al Qaida? De laatste aanslagen waar in dit boek over wordt geschreven zijn die van augustus 1998 op de ambassades in Kenia en Tanzania, gepleegd door een organisatie die amper bestaat.

Maar dat zegt weinig over de kwaliteit van dit boek. Het is een beknopte (216 p.) en zeer nuttige inleiding tot diverse aspecten van het terrorisme.
Hoffman onderscheidt een aantal vormen van terrorisme: Links-extremistisch, rechts-extremistisch, etnisch-nationalistisch, en religieus. Hij waarschuwt op diverse plekken voor het niets ontziende geweld van de religieuze terroristen. Die hebben een andere mentaliteit, omdat ze ervan uit gaan dat ze onderdeel van een goddelijk plan. Alle terroristen zijn gericht op de toekomst, hoe slecht omschreven hun toekomstvisie ook is, maar hebben het idee dat ze nu moeten handelen om die toekomst dichter bij te krijgen.
Ook is er sprake van een escalatie van geweld, omdat het steeds moeilijker wordt om de aandacht te krijgen. Hij ziet dat als een essentieel onderdeel van het terrorisme.

Hoffman ontwikkelt in het eerste hoofdstuk een definitie van terrorisme. Dat is gewelddadig, politiek, gericht op verdergaande doelen dan het daadwerkelijke doelwit, de publieke opinie, georganiseerd en gepleegd door een niet-statelijke organisatie. De definitie loopt op tegen de grenzen waarhet gaat om ‘zelfontbranders’, zich spontaan ontpoppende autonome terroristen, zoals de Unabomber.

Hij beperkt terrorisme niet, zoals Rosenthal, tot onwettig geweld tegen een legitieme overheid. Dat is in feite een wel heel gemakkelijke uitvlucht die Rosenthal neemt. Hoffman beschrijft ook hoe de IRA steeds professioneler werd. Hetzelfde geldt voor de RAF met zijn opeenvolgende generaties, waarvan de laatste nooit volledig gepakt is. Zal dat nu ook gebeuren met de Hofstadgroep? De eerste groep is ronduit knullig bezig geweest, en had weinig opleiding. Zullen ze leren van hun fouten? Dat is bijna niet te vermijden. Aan de andere kant relativeert dit boek ook, omdat het toont dat in het recente verleden er ook periodes zijn geweest waarin de angst voor terrorisme zeer groot was. Toch kan niets tegen de situatie na 2001 op, lijkt me.

Hoffman slaagt er in de psyche, organisatie en verschillende verschijningsvormen van terrorime in een paar honderd pagina’s te beschrijven en zo meer begrip te laten ontstaan zonder op enig moment apologetisch te worden.
Bevat veel goede citaten, zowel van hem zelf als van anderen.

Waardering: