Iemand moet Osama bin Laden toch opsporen? Waarom ik niet, dacht journalistJere van Dyk. Hij trok in 2007 naar het grensgebied van Afghanistanen Pakistan. Hij had al veel ervaring in die gebieden, dus hij dachtdat hij de risico´s inkon schatten.

Hijeet het eten van de Afghanen, spreekt zo goed en kwaad als het gaat hun taal, kleedt zich niet meer westers. Als voorbereiding voor zijnechte tocht bezoekt hij drie keer de Taliban. Hij legt contacten entreft alle voorbereidingen voor een langere reis. Hij wilTaliban-commandant Abdullah ontmoeten. Maar de tocht loopt niet zoalshij verwacht. Hij wordt ontvoerd, samen met een aantal assistenten.Ze worden opgesloten. Ze verkeren in onzekerheid, zelfs in doodsangstover hun lot.
Dit boek is dat het geschreven is als een dagboek, zonderkennis achteraf. De lezer leeft mee met de gebeurtenissen, die nietspectaculair maar wel spannend en zeer beklemmend zijn.
Hijwordt fysiek niet mishandeld. Maar geestelijk is het een zeer zwaretijd. Hij heeft het voordeel dat hij, ondanks zijn 62 jaar, in goedeconditie is.

Doorwie hij ontvoerd is, met welk doel, en welke rol zijn ontvoerders, deTaliban-commandant Abdullah en zelfs zijn medegevangenen spelen isvoor hem duister. Zijn tolk vertrouwt hij ook niet helemaal. Wiespant met wie samen? In die zin is de belevenis een symbool voor de westerse onwetendheid in dit gebied: welk dubbel- of driedubbelspel spelen deAfghanen waar we zaken mee doen? Wie bedriegt wie? 

Deomgang met die onzekerheid is een van de mooiste thema's in dit boek. Er wordt veelover de Taliban gesproken, maar die bestaat in dit boek niet. Voorzover er een organisatie is komt die best ad hoc tot stand en is dievoor Van Dyk niet te doorgronden. 

 Waardering: 

Jere van Dyk, Gevangene van de Taliban(2010)