Het eerste deel van de memoires van de Britse dichter Siegfried Sassoon beslaat zijn jeugd tot en met de eerste tijd in Frankrijk als officier van de Royal Welsh Fussiliers. Bijna vanzelfsprekend is het een boek vol melancholie en nostalgie, die ook helemaal niet benadrukt hoeft te worden.
Siegfried Sassoon, die zichzelf in zijn memoires Sherston noemt, is een wees die leeft van een redelijk luxe uitkering van zijn erfenis. Hij woont bij zijn tante Evelyn. Studeren vindt hij, ondanks de wijze raad van de advocaat die zijn erfenis beheert, niet nodig. Hij gaat liever jagen en als dat niet kan cricketspelen.
In het jagen en paardrijden is hij aanvankelijk helemaal niet goed. Maar hij wordt gaandeweg beter (wat wil je als niets anders te doen hebt?). Hij wint de steeple-chase en groeit op van een verlegen jongen tot een gezien persoon in de betere kringen.
Vrouwen komen in zijn leven, naast zijn tante en haar huishoudster, niet voor, als we op deze herinneringen mogen afgaan. Wel zit het boek vol min of meer onderhuidse verwijzingen naar homoseksualiteit. Sassoon gaat logeren bij zijn vrienden en ook in het leger onderhoudt hij intensieve vriendschappen. Maar hier is het thema van het boek nog minder uitgesproken dan elders.
Sassoon is niet bitter, scherp of analyserend. Hij geniet van de wereld waarin hij opgroeit en wordt nooit gedwongen iets tegen zijn zin te doen. Het grootste probleem is dat de advocaat zijn toelage beperkt houdt, wat grenzen stelt aan het aantal paarden, laarzen en zadels wat hij kan kopen. Zijn overleden ouders komen nauwelijks ter sprake. Het is een wereld waarin emoties amper beroerd worden, of het moet zijn het streven een wedstrijd te winnen of het eergevoel dat hem ertoe drijft om over zoveel mogelijk hindernissen te springen.
Zijn verhouding tot de oorlog is ambivalent. Hij neemt als vanzelfsprekend dienst als de oorlog uitbreekt, maar vindt het niet erg dat hij de eerste tijd van daadwerkelijke dienst aan het front verschoond blijft. Maar is ook het besef dat de wereld die hij verlaten heeft, voorgoed verloren is gegaan. Als hij bij het front aankomt, is zijn eerste gedachte dat het slecht jachtterrein is. Als hij later, tijdens een rustperiode elders in Frankrijk imaginaire jachten houdt, wordt de vos nooit gedood.
Zie ook het tweede deel van zijn memoires
Geen reacties