Een meesterwerk in de traditie van de grote Russische schrijvers, maar het doet ook denken aan Celine en Malaparte. Verontrustend, surrealistisch en realistisch tegelijk, een duister sprookje dat waar blijkt te zijn. Zeer goed geschreven. Een verhaal over personen die niet zijn wat ze zijn, die veranderen in hun tegenpool, die hun tegenpool blijken te zijn.

Het speelt in Siberië, na de Eerste Wereldoorlog zijn Tsjechische soldaten hier verzeild geraakt. Ze hebben de kant van de Witten gekozen of die is ze toegevallen. Ze bezetten een land van vijfduizend kilometer lang en twee meter breed, de TransSiberische spoorlijn. Maar de compagnie van kapitein Matula is verzeild geraakt op een zijtak van het spoor, in het stadje Jazyk. Dat wordt voor een groot deel bewoond door een krankzinnige secte, de castraten. Als er een sjamaan, een veroordeelde, en een kannibaal het dorp bereiken en de roden oprukken is het moment aangebroken voor een waanzinnige conclusie.

Het werpt schaduwen vooruit naar de verschrikkingen van de sovjet-periode, de kampen in de Noordpoolcirkel. Ontsnappen is daar alleen mogelijk als je een vetgemeste gevangene meeneemt om onderweg op te eten.

Waardering:

James Meek – Uit liefde van het volk