Een goed boek lees je altijd te laat. En nooit te laat. Daarom toch nog een korte bespreking van Laura H., het boek van NRC*-journalist Thomas Rueb. Laura H. was het meisje uit ‘Sweet Lake City’ (Zoetermeer) dat naar het kalifaat van Islamitische Staat vertrok en daar op spectaculaire wijze uit ontsnapte. Het verhaal van haar vlucht werd wereldnieuws via een interview op de Koerdische tv.
Dit boek vertelt hoe een losgeslagen meisje uit een voorstad van Den Haag naar Syrië, en later Irak, ging, hoe het haar daar verging en hoe ze later in Nederland werd opgesloten en berecht. Haar man, die haar in Nederland en in het kalifaat mishandelde, bleef achter. Hoe ze precies uit het kalifaat ontkwam, is een belangrijk deel van het plot in dit boek.
Schimmige zaakjes
Dit boek vertelt het verhaal van H. in indringend detail. Dat gaat van het eten, de geuren, het licht, tot de gevoelens van eenzaamheid en verbondenheid en de seks. Dit gaat over Laura H. en haar directe omgeving, haar gescheiden ouders. Wie meer over IS, Syriëgangers of radicalisering in het algemeen wil lezen, moet naar een ander boek uitwijken. Omgekeerd kan je dit boek heel goed zien als een illustratie van een paar van de verschijnselen die die auteurs beschrijven. Bijvoorbeeld in Kalifaatontvluchters schrijft Marion van San dat Syriëgangers het idee hadden dat ze hun zonden uit een liederlijk leven konden wegwassen door naar het kalifaat te gaan. Dat kan zeker voor Laura hebben gegolden.
En ook al staat Laura centraal, dit boek geeft via haar ogen ook een indringend beeld van het leven in het kalifaat, met zijn internetcafés, corruptie, geweld en schimmige zaakjes. Ook in de totalitaire samenleving die de fanatici wilden inrichten, waren er hoekjes van verzet en dissidentie.
Dit boek deed me ook denken aan de Jihadkaravaan van Montasser Alde’emeh en Pieter Stockmans, waarin ook de aantrekkingskracht van het radicalisme wordt beschreven, maar dan meer vanuit een politieke achtergrond.
Miniatuur
Door de strakke aandacht op de hoofdpersoon leren we Laura H. zeer goed kennen, zonder dat de schrijver of de lezer zich volledig met haar identificeert. Is ze naïef? Ja, zeker. Ze is ook zoekend, meegaand, koppig en rebels.
Die afstand tot H. wordt ook bevorderd doordat het verhaal niet in een directe, chronologische lijn wordt verteld. Het schiet, zeker in het begin, heen en weer tussen het verleden en recentere episodes. Ook door het citeren van documenten van bijvoorbeeld de politie, appjes, en nieuwsartikelen wordt de afstand in stand gehouden. Op die manier blijft de spanning behouden en het is een boek dat je heel snel wil uitlezen. Een schitterend miniatuur.
*(Openheid van zaken: ik werk als freelance-eindredacteur bij NRC.)
Geen reacties