Boekenstrijd

Wie president Trump over China hoort spreken, kan in zijn intonatie soms een nauw verholen agressie horen. Zeker als hij het heeft over het ‘virus from China’ (uitgesproken als ‘Tsjynáá’), het coronavirus. China heeft de wereld daarmee opgezadeld, zo heeft hij vaak gezegd. Zo werd de pandemie een nieuw onderwerp in de rivaliteit tussen China en de VS. En die nog niet afgesloten episode past dus prima in het betoog van Kishore Mahbubani. De ervaringen van het eerste half jaar van de coronacrisis bevestigen belangrijkste stellingen van Mahbubani, althans dat schrijft hij zelf in het nawoord voor de Nederlandse editie van zijn boek Heeft China al gewonnen?. De VS handelden incompetent, zonder na te denken. China, en andere Oost-Aziatische landen, handelden competent en pragmatisch. Er zal nog zeker twintig jaar politieke strijd tussen de VS en China zijn, voorspelt Mahbubani, een van de bekendste Azië-eist-zijn-plaats-op-denkers. Die strijd gaat over de vraag welk land het belangrijkst en invloedrijkst zal zijn. Maar in tegenstelling tot de Koude Oorlog heeft de VS in deze nieuwe confrontatie geen strategie voor de benadering van zijn belangrijkste rivaal. De VS doet eigenlijk maar wat, zonder goed na te denken. Mahbubani zet in het begin van zijn…

In het najaar van 2018 publiceerde The New York Times een serie artikelen over China onder de kop: The land that failed to fail. Vaak was aangekondigd dat China zou falen; de Communistische Partij zou de macht kwijtraken, de economische groei zou stagneren of grootschalige onrust zou de kop op steken. Maar geen enkele keer was dat gebeurd en China ontwikkelt zich nog steeds met de vaart van een hogesnelheidslijn. De Britse sinoloog Martin Jacques noemt dat ‘mislukkingsscenario’ in zijn boek When China rules the world een van de verkeerde manieren waarmee vanuit het Westen naar China wordt gekeken. Die visie gaat ervan uit dat er maar een manier is waarop landen modern kunnen worden, namelijk de westerse manier. Alle andere manieren zullen vroeg of laat vastlopen. Maar dat klopt niet, stelt Jacques, er zijn vele wegen naar de moderniteit. China toont daarvan de belangrijkste. Eenheid China is anders, anders dan het Westen. Dat is een van de twee centrale boodschappen van Jacques. De andere boodschap is dat China het belangrijkste land ter wereld gaat worden. China is anders door zijn geschiedenis van continuïteit en eenheid. Chinezen zijn geneigd om de oorsprong van China vijfduizend jaar in het verleden te…

Korte inhoud: Dit boek gaat over China en Europa, zegt de titel, maar het gaat in feite meer over China dan puur over de Chinese-Europese verhouding. Daarbij komen allerlei onderwerpen aan bod, met een nogal zware nadruk op de economie, maar ook cultuur en politiek.. Ook de interne ontwikkelingen in China en de internationale betrekkingen van dat land komen redelijk uitgebreid aan bod. Obbema geeft een zeer genuanceerd beeld van China en de verhouding met de buitenwereld. Stelling van het boek: Het kan best goed komen tussen China en Europa. Stijl: Journalistiek, beetje stijfjes. Geschikt voor: iedereen die bijgepraat wil worden over China.

Bossen aanplanten is lang niet altijd zinvol. Bomen kunnen soms klimaatproblemen groter maken. Het is niet erg als landbouwers af en toe een stuk bos platgooien. Ongerept bos bestaat bijna niet meer. Dat zijn maar een paar van de heilige huisjes die wetenschapsjournalist Fred Pearce omver kegelt in zijn boek A trillion trees. Hij onderzoekt de geheimen van het bos, maar vooral ook de ideeën en mythes die daarover de laatste decennia of zelfs eeuwen zijn gevormd. Voor de beantwoording van al zijn vragen reist hij over de hele wereldbol en spreekt hij met vele wetenschappers. Vooral diegenen met wat controversiële opvattingen lijken zijn waardering te hebben. Pearce heeft zowel positieve als negatieve boodschappen. Negatief is dat de ontbossing heel veel schade heeft aangericht en op bepaalde plekken nog steeds doorgaat. Positief is dat op andere plekken herbebossing al gaande is en dat het belang van bossen en bomen doorgedrongen is in allerlei kringen. In het eerste deel van het boek beschrijft Pearce vooral het nut en de functie van de bomen. Bomen hebben in feite het klimaat geschapen waarin zijzelf (en vele andere soorten) kunnen overleven. Door de groei van bomen is het percentage co2 in de lucht gedaald…

Wat betekent het dat we in het antropoceen leven? Volgens de Australische filosoof Clive Hamilton is de betekenis daarvan amper te overschatten. In het antropoceen zal de verhouding tussen de mens en de aarde drastisch moeten veranderen. In het antropoceen is ‘het stempel dat de mens wereldwijd op zijn omgeving drukt, (..) zo omvangrijk en werkzaam (,) geworden dat het in zijn impact op het functioneren van het aardsysteem sommige van de grote krachten van de natuur naar de kroon steekt.’ Dit concept heeft het beeld van wat de mens is op zijn kop gezet. Want de activiteiten van de mens zelf hebben de aarde veranderd. En niet een beetje, maar het aardsysteem is bezig aan een transformatie die zeer lange tijd merkbaar kan blijven. Dat systeem bestaat uit de atmosfeer, biosfeer, cryosfeer (ijs), hydrosfeer (water) en lithosfeer (steen). Het gaat dus niet om de aantasting van een landschap, een ecosysteem of het milieu, maar om het geheel: alles wat het leven op aarde bepaalt. En die verandering is niet positief, maar bedreigend, zelfs levensgevaarlijk. En ook al is dat bekend, toch gaan we ermee door. Dat is de prangende kwestie. Hamilton benadrukt dat het antropoceen een wetenschappelijk concept is…

Pieter Omtzigt, Kamerlid voor het CDA, studeerde economie in Exeter en promoveerde op econometrisch modellen in Italië en Denemarken. In 2002 solliciteerde hij bij het CDA. Omtzigt pakte onder andere corruptie in de Raad van Europa aan. Europa en de Europese Unie zijn belangrijke thema’s in dit boek. Hij behandelt concrete voorbeelden hoe landen omgaan met het vetorecht in de Unie en wat voor effect dat heeft op de democratie. Omtzigt spreekt zijn zorgen uit over de staat van het democratisch bestuur. Hij stelt: ‘Niet alleen loopt het aantal landen in de wereld met een min of meer democratisch bestuur terug, en ook is er sprake van een agressieve concurrentie van staten met een autoritaire staatsvorm – Rusland en China voorop.’ Omtzigt haalt de verzetsrede van hoogleraar rechtsgeleerdheid Rudolph Cleveringa (1894-1980) aan. Joodse collega’s van Cleveringa werden in 1940 uit hun ambt ontheven door de bezetter. Anderen werd gevraagd om dat werk over te nemen. Cleveringa heeft dat geweigerd met zijn beroemd geworden verzetsrede over de onrechtmatigheid en onrechtvaardigheid van het ontslag van zijn collega. Na de oorlog heeft Cleveringa een rol gespeeld bij de inrichting van de samenwerking in Europa om vrede, de rechtstaat en democratie op het continent…

Als er een ramp uitbreekt, zijn er in theorie twee reacties mogelijk. Het is redden wie zich redden kan, of het is allen ten samen tegen het gevaar. In de praktijk zijn er uiteraard allerlei mengvormen mogelijk. In de Covid-19-epidemie lijkt de solidariteit binnen landen groot. Tussen landen is de samenwerking vaak ver te zoeken en is de corona-epidemie zelfs een nieuw strijdtoneel in de geopolitieke strijd tussen China en de VS. In de termen van de Sloveense filosoof Slavoj Žižek is de keuze tussen ieder voor zich en collectivisme een keuze tussen barbarisme en beschaving. In zijn snel geschreven en snel vertaalde pamflet Pandemie is de noodzaak voor ‘coördinatie van productie en consumptie’ een van de belangrijkste rode draden. De markten kunnen de huidige problemen niet oplossen, de overheden moeten ingrijpen. Rampencommunisme Overheden doen dat ook, met miljarden en biljoenen euro’s en dollars. De vraag is echter wat de overheden met die economische macht gaan doen. Is het de bedoeling om de oude orde zo snel mogelijk te laten terugkeren of moet er juist iets anders gebeuren? Voor Žižek is dat duidelijk. Nog meer dan voorheen is voor hem de noodzaak van een nieuw uit te vinden communisme aangetoond….

Met zijn 1115 pagina’s en 1566 gram is Kapitaal en ideologie, het nieuwe boek van Thomas Piketty, een imposante verschijning. Piketty wil niet alleen de grootste problemen van deze tijd beschrijven, maar ook analyseren en alternatieven voorstellen. Aan ambitie dus geen gebrek. Maakt Piketty het waar? Eerst even over de vorm. Dit boek bevat veel informatie en bestrijkt veel terreinen. Het had wel een derde (30 %) tot misschien wel de helft (50 %) korter gekund. Piketty vervalt vaak in herhaling, door zijn onderwerpen uitgebreid aan- en af te kondigen. En door zijn boodschap meerdere keren in een alinea of zelfs een zin weer te geven. Naarmate de tekst vordert lijkt de taaiheid toe te nemen. Het is vreemd om te zeggen bij zo’n prestigieus auteur, maar dit boek had echt een betere redactie verdiend. Zelf schrijft Piketty dat hij kan begrijpen dat mensen na de inleiding het laatste hoofdstuk gaan lezen. Na het uitlezen kan ik dit onderschrijven. Het is niet vreemd dat van zijn eerdere boek Kapitaal in de 21e eeuw, diverse samenvattingen verschenen en ook van dit boek zal er zeker een komen. De stijl van Piketty is vooral zakelijk, met af en toe een vleugje verontwaardiging,…

Wie gaat er tegenwoordig niet de ruimte in? Miljardairs als Jeff Bezos en Elon Musk, grootmachten als de VS, China en India maar ook kleinere staten als de Verenigde Arabische Emiraten hebben plannen en projecten om de ruimte te verkennen. Het ultieme doel: Mars. Over die plannen schreef de Vlaamse auteur Pieter van Dooren een boek dat zich uitstrekt van de vroegste ideeën over menselijke vlucht tot de voortplanting in toekomstige Mars-kolonies. Hij begint met zijn teleurstelling dat na de spectaculaire maanlanding in 1969 er een vacuüm van vijftig jaar optrad, zonder veel ontwikkeling. Dat is nu anders. In juli dit jaar vertrekken er drie ruimtevaartuigen naar Mars, onbemand weliswaar. Zakenman Richard Branson heeft beloofd dit jaar 66 ruimtetoeristen een reis te bezorgen. En Moon Express wil maanstof naar de aarde brengen, met een uiterst nuttige toepassing: juwelen voor de superrijken. Kolonisatie Waarom zouden mensen naar Mars gaan? Er zijn een paar redenen, schrijft Van Dooren, samen te vatten met fear, greed and glory. De eerste reden is omdat het kan: de menselijke zucht naar avontuur en kennis krijgt bij hem nogal de nadruk. Daaraan gekoppeld is de kwestie van nationaal prestige: als een land of miljardair een plan ontvouwt,…

In 1994 was het de grote sensatie in Amsterdam: de Digitale Stad. Eindelijk kon het algemene publiek het internet op. Kunstenaars, ambtenaren, studenten, journalisten, ze stonden in de rij om er aan deel te nemen. Ik ook. Marleen Stikker was een van de oprichters van de Digitale Stad en de eerste ‘burgemeester’. Ze bleef steeds betrokken bij digitale ontwikkelingen, maar koos niet voor ‘de rode Ferrari’, het grote geld. Ze werd directeur van Waag (eerder bekend onder andere namen), een instituut dat zich richt op de publieke rol van internet en andere technologiën. Flame wars Met De Digitale Stad (DDS) liep het niet goed af. Het werd verscheurd door flame wars, toneel van een strijd om de macht en overvleugeld door grote internetproviders. De weergave van de geschiedenis van DDS door Stikker is die van de betrokken insider. Heel veel afstand neemt ze niet. Grappig is de anekdote dat ze op een bedje sliep in een ruimte met allemaal modems, om die te bewaken. Want er zat geen slot op de deur. De romantiek druipt er vanaf. “Je voelde de warmte. En als het ware het zuchten en kreunen van internet,” zei Stikker in een interview. Het duurde een paar…